Aşık Veysel,kime aşıktı?

Ekinleri boy atarken, büyürken görüyorum. Kuş seslerinin uğultusunda, zulamda onlarca insan çiğli çimler üzerinde yürüyorum. Asfaltta kalıyor otobüslerimiz, dağlar küçülüyor biz büyüyüyoruz, herşeyi, uzakları tepelerden görüyoruz. Yeşillenmiş toprak, dallar ve anbean ansısızın esiveriyor rüzgar. Alıyor gamdan ibaret tozlarımızı ve yine sessizliğe bürünüyor kırlar. Kovada dan çıktık yola, tüm yolların yeşilliğe göle uzandığı patikalarda Nisan ortasında bir pazar sabahında tabiatın misafiriyiz yine Göldosk lularla. Yolun başında küçüktük dağların yanında. Görünen dağın ardı yakındır deyip vurduk kendimizi yokuşlara. Karıncalar bata çıka yeşilliklere eriştiler tepelere işte o vakit onlar büyüdü üzerinde oldukları tepeler küçüldü. Masmavi derin ucu bucağı olmayan gökyüzü gözüktü. Yalnız insan merdivendir hiç bir yere ulaşmayan. Göldosklular merdiven, köprü oldular erişilmez uzaklara, ufuklara. Keşfetme arzusuyla doluydular, bu duygularla doğanın içinde kayboldular. Telaş, panik yoktu hiç olmadığı kadar mesuttular. Yüce dağ başlarında taştan ve ağaçtan müteşekkil terkedilmiş ev buldular. Ormandan arta kalan dar boşluklarda yemyeşil bir denizdi ekinler ve onlar yeşil denizin sahilinde rakseden sandal oldular. Tabiatın yeşil sularına bata çıka yol aldılar. Şehir, caddeler karaya dönüşmüştü. Kara gözükmüyordu yerle gök arasında sanki güzel bir rüyadaydılar onlar varla yok arasında. Çekirgeler zıplıyor, kuşlar ses bırakıyor yeşil dallar arasında, tırtıllar onları karşılamaya gelmişti adeta. Yol ortasında tabiat tezgahında dokunan ve gözün erişebildiği her alana serilen yeşil halıya uzandılar. An gelir Aşık Veysel gelir akla. Bize hazinesini sunan tabiata ve toprağa ondan daha tutkun kim vardır aramızda. Aşık Veysel şiiir yazdı, şarkı söyledi ona. Toprakta cevap verdi sevdasına onu aldı koynuna onu eritti ateşli sevdasıyla ve onun türküsünü mırıldanır hala. İşte o anda o türkü geldi aklıma. Ne diyordu Aşık Veysel toprağa;"Dost Dost Diye Nicesine Sarıldım

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

Beyhude Dolandım Boşa Yoruldum

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

Nice Güzellere Bağlandım Kaldım

Ne Bir Vefa Gördüm Ne Faydalandım

Her Turlu İsteğim Topraktan Aldım

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

Koyun Verdi Kuzu Verdi Sut Verdi

Yemek Verdi Ekmek Verdi Et Verdi

Kazma İle Dövmeyince Kıt Verdi

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

Ademden Bu Deme Neslim Getirdi

Bana Turlu Turlu Meyva Yetirdi

Her gün Beni Tepesinde Götürdü

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

Karnin Yardim Kazma İle Bel İle

Yüzün Yırttım Tırnak İle El İle

Yine Beni Karşıladı Gül İle 

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

İşkence Yaptıkça Bana Gülerdi

Bunda Yalan Yoktur Herkesler Gördü

Bir Çekirdek Verdim Dört Bostan Verdi

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

Havaya Bakarsam Hava Alırım

Toprağa Bakarsam Dua Alırım

Topraktan Ayrılsam Nerde Kalırım

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

Dileğin Varsa İste Allah'tan

Almak İçin Uzak Gitme Topraktan

Cömertlik Toprağa Verilmiş Haktan

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

Hakikat Ararsan Açık Bir Nokta

Allah Kula Yakın Kul Da Allah'a

Hakkin Gizli Hazinesi Kara Toprakta

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

Bütün Kusurlarımı Toprak Gizliyor

Merhem Calip Yaralarımı Tuzluyor

Kolun Açmış Yollarımı Gözlüyor

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

Her Kim Ki Olursa Bu Sırr-ı Mazhar

Dünyaya Bırakır Ölmez Bir Eser

Gün Gelir Veysel'in Bağrına Basar

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır

                   ***

Üzerinde yaşadığımız toprakların evlatlarından biriydi Aşık Veysel ve gözleri görmüyordu. Ama o haliyle bile bizden daha fazlasını gördü. Toprağın yetiştirdiği ağaçtan bir saz yaptı o saz ona tabiatın sırlarını anlattı. O vakitten sonra sazıyla dertleşti, sazı ona, o sazına sarıldı. Ve bu aşktan yukarıdaki eşsiz mısralar çıktı. Şimdi söyleyin bana, kim kör diyebilir ona. Bakar kör değildi o, bakmadan hissedip gören di. Şimdi yok aramızda sevgilisi toprağın koynunda biz Göldosk lular olarak yürürken orada Aşık Veysel in ruhu izliyordu bizi bulutların arasından, yarini, sevdiğini yalnız bırakmadığımız için minnet, şükran duyuyordu bize. Onun yari kara toprağın rengarenk çiçekli kollarında yolalırken biz aslında Aşık Veysel in vasiyetini de yerine

 getiriyorduk. Bütün kusurlarımızı, dertlerimizi toprak gizliyordu ve Aşığın dediğine uyup çıktık yola çünkü tabiat kolunu açmış yolumuzu gözlüyordu. Onun kollarında hakikatı aradık ve hem kendimizi hem hakikatı bulduk. "Her Kim Ki Olursa Bu Sırr-ı Mazhar,Dünyaya bırakır ölmez bir eser." Göldosk bu sırra mazhar olmuştu ve varlığıyla insanları doğaya taşıyarak, doğa ile insanlar arasında kopmaz bir bağ kurarak özgürlüğü, tabiatı, toprağı ekiyordu gönüllerimize. Ne demiş atalarımız "Sen tohum ek, yeşermezse toprak utansın" Ne toprak, ne de biz utandık. Tabiata kök saldık. Her pazar köklerimizi daha bir uzaklara salıyoruz ve oralarda yeni filizler veriyoruz. Toprağın üzerinde yaşadıkça sürecek bu geziler. Vakit tamam olunca bu kezde gireceğiz yarin koynuna. Hep o bize hediye verecek değil ya, bu kez biz ona sunacağız yüreğimizi ve o ebediyete kadar muhafaza edecek bizi.

Ahmet YETKİN